what now let’s get real

Het is vrijdagnacht en ik word wakker van de jeuk. Ik had al 2 dagen het gevoel dat het niet de goede kant opgaat met de olie die ik smeer.
Na 1,5 uur wakker gelegen te hebben besluit ik om te gaan douchen.
Gatver, morgen staat 32 kilometer op de planning, maar dan moet ik wel slapen.
In totaal denk 3 uur geslapen die nacht, dus ik verzet mijn training naar zondag.
Later die zaterdag schrikt mijn vriendin van de uitslag, maar ik had er minder last van dus ging de nacht in.
Het was weer drama met natte doeken op de aangedane plekken gelegen omdat ik het niet hield van de jeuk. Na wat Google speurwerk kwam ik op een contactallergie. Het klonk allemaal logisch maar wat nu? Het is inmiddels zondag en
Ik besluit toch om te lopen, dan maar minder hard. Het ging oké mijn benen voelde goed, dus ik was opgelucht. Die nacht was niet beter dan de 2 vorige nachten dus ik besluit om morgen naar de dokter te gaan. De volgende dag trek ik een shirt aan wat hoog sluit en doe ik mijn pet op.
Bij de dokter wordt bevestigd dat ik een contactallergie heb opgelopen. Ik ga naar huis met een antihistamine en een hormoon zalf. De nacht is weer drama en ik voel gewoon dat het actief is in mijn lijf, vandaar dat ik op dinsdag weer bij de dokter ben. Inmiddels is het niet alleen mijn borst maar ook mijn nek. Het enige wat ik kan denken is: niet mijn gezicht, niet mijn gezicht. Van de dokter krijg ik prednison, maar het interesseert me niets als het maar stopt en ik weer normaal kan slapen. Ik vraag nog: als het morgen erger is? Nee zegt de dokter dat kan niet. Het verhaal wordt saai, woensdag dus weer terug. Inmiddels heeft het mijn gezicht bereikt, verdrietig ook door vermoeidheid pep ik mezelf op. Probeer de kinderen uit te leggen wat er gebeurd en wat ik voel. Onze zoon kijkt naar me of ik niet anders doe dan anders en onze dochter kijkt met een prutlipje en beetje vies kijkend aan. Het is nog niet beter mam. Ze bedoelt het niet verkeerd, maar toch ben ik verdrietig. Van de dienstverlenende arts op dat moment krijg ik te horen dat prednison soms een paar dagen nodig heeft. Ik rij weg en ik bel mijn dermatoloog. Daar aangekomen, kijkt ze me aan waarom ik er ben……..
Ik zeg zo normaal mogelijk dat ze dat wel kan zien, maar daarvoor ben ik niet bij haar onder behandeling. Ik ben er stil van. Ik leg het uit en ze zegt dat we op de juiste weg zijn. Inmiddels heb ik mezelf toegestaan om voor het zalven even te krabben en dat moment is aangebroken. Wat een fijn gevoel om even verlicht te worden. In mijn lessen gebruik ik de quote pijn is fijn en vanaf nu jeuk is niet leuk. Bah zeg.
Donderdag kom ik bij de huisarts, diezelfde die ik dinsdag had en ik zie de moedeloosheid die ik al dagen voel in haar ogen. Ze belt de dermatoloog op en vervolgens ga ik weg met een dubbele dosis prednison. Inmiddels weet ik wat er gebeurd.
Mijn oren worden warm (knal rood) gaan branden van de jeuk en ik kan aanwijzen waar een uitbreiding komt.
Iedere dag heb ik hoop dat het morgen over is. De lessen die ik geef, geef ik veel coachend. Lichte mate fysiek, want ik wil mijn lijf sparen. Laat de energie maar gaan naar het vechten tegen de allergie.
Vrijdag zit ik weer bij de dokter en hij geeft me een andere hormoonzalf en slaapmiddel zodat ik bij kan komen….

Dit keer ben ik het dus niet eens met fitgirls. Afgelopen week wilde ik zeker niets met let’s get real te maken hebben.
Een Pet en een col waren mijn beste vrienden.