De mensen die mij kennen, weten dat ik van eten hou. Je zou het niet zeggen, maar ik krijg vaak de opmerking: ‘zo jij kan goed eten’.
Koken doe ik omdat het moet. Ik ben te druk en te snel afgeleid om lekker uitgebreid in de keuken te staan.
Ik hou wel van uitdagingen, dus ik ga de challenge ‘koken zonder pakjes en zakjes’ aan. Erg lastig voor mij, omdat ik geen gevoel heb voor wat lekker is met kruiden en specerijen.
Een oud-collega en mijn schoonmoeder zagen dat ik de challenge geliked had en gaven me gelijk boekjes mee. Heel fijn, want ik wist niet waar ik moest beginnen. Nog twee weken, dan is de start.
Op zaterdag kom ik erachter dat ik morgen al zonder pakjes en zakjes mag koken. Ik eet sla, gelukkig geeft mijn schoonmoeder me een receptje voor een dressing. Ik moet zeggen: ik was niet ontevreden, dus dag 1 was geslaagd.
De volgende dag heb ik boerenkool op menu, dus dat was geen probleem. Morgen wil ik zelf bolognesesaus maken en een vriendin zegt ’s ochtends: ik app je een makkelijk recept.
Als ik haar app heb ontvangen, schrik ik. Het is 3,5 keer mijn telefoonscherm, maar ik ga de uitdaging aan. Ik denk: als zij dit makkelijk vindt, wat is dan voor haar moeilijk?
Evaluatie van de overige 3,5 week: het viel niet mee.
Het kostte mij veel tijd. Recepten zoeken, boodschappen halen en dat bijna dagelijks omdat ik niet een dag verder kon bedenken wat ik moest eten. Dan nog het koken, wat ook langer duurde dan anders.
Ik heb veel geëxperimenteerd en het ene recept was lekkerder dan het andere. Ook staat er in mijn keuken ineens een hele rij van potjes met kruiden.
Wat me opvalt is dat ik sneller verzadigd ben dan anders, dus dat is een goed teken! Helaas heb ik één keer gesmokkeld omdat ik zin had in mijn favoriete gerecht: Bertoli kip ala Toscane. Als iemand hier een goed recept voor weet, hoor ik het graag!