Mijn laatste rondje

Toch maar weer een keer een persoonlijk blogje.

Ik loop mijn laatste rondje in Spanje. 12 km staat op de planning. Aangezien het bij het huisje erg heuvelachtig is, loop ik bij het strand. Gisteren hebben we gekeken waar ik kan beginnen, zodat ik niet als van de week 4 keer langs hetzelfde plekje hoef te lopen. De eerste kilometer begin ik zoals gewoonlijk te snel. Ik ben blij dat ik gisteren gewoon 5 km had gelopen, want mijn benen voelen goed. Ik heb wel getwijfeld want in mijn achterhoofd hoorde ik mijn bro zeggen “voor 5 km trek ik mijn schoenen niet meer aan”. Maar ik heb mezelf beloofd om nu niet meer te lopen dan het schema zegt. 3 weken geleden dacht ik namelijk meer te lopen en dat ging niet zo goed, zeg maar. Ik kom langs het strand waar de rest van de familie is, ze zijn lekker met de bal bezig. Ik zwaai en loop verder.

Ik loop redelijk lekker en bij 4 km kom ik erachter dat mijn haarbandje nu pas voor het eerst uitzakt. Ik denk aan de hockeyfinale van gisteren en voel me even een hockeymeisje met zo’n bandje en wiebelend staartje. Goh, wat zouden die meiden een kater hebben. Ze hadden het verdiend. Door het haarbandje denk ik terug aan 1 van de 4 boeken die ik deze vakantie heb gelezen, het boek Live Love Run van Annemerel de Jongh die ik van een vriendin heb gehad (hoe lief?!).

Het was een makkelijk wegleesboek dat op een leuke manier geschreven is.
Er stond weinig nieuws in voor mij, behalve het stukje over het haarbandje en dat werkt dus. Daarnaast gebruikt zij snoepjes ipv zakjes powergels, dus dat ga ik ook proberen. En het rietje ga ik ook proberen, helaas ben ik het nu vergeten…. En fijn om te lezen (niet voor haar hoor) dat ze een marathon ook minder goed had gelopen dan gepland.

Helaas houdt de weg op en moet ik terug, dus wordt toch een stukje dubbel lopen.
Ik word voorbij gelopen. Jemig, die man heeft een aardig tempo. Ik analyseer zijn loop en zie dat hij te veel voorover buigt. Hij gebruikt geen armzwaai en zijn rechtervoet zakt in. Hoe snel zou hij lopen als zijn loopstijl perfect was? Jemig, dit krijg je als je hoofd leeg is na 2 weken relaxen, dan ga je over zulke dingen nadenken. Mijn hoofd maakt altijd overuren tijdens het lopen en toch kom ik met een leeg hoofd terug.

Het is al aardig warm. Normaal neem ik onder de 20 km niets mee, maar nu heb ik toch een flesje mee, gevuld met lemonwater gemixt met water. Toch vind ik dit niet zo dorstlessend als water, maar ik dacht het nodig te hebben door de hitte.

Ik ben benieuwd of de 2 weken ook genoeg zijn geweest om te herstellen, want fysiek kwakkel ik eigenlijk al een aantal maanden. Niet dat iemand het merkt, maar ik zeker wel. Het voelt nog steeds oké en ik bedenk me dat ik de afgelopen 2 weken nauwelijks wat gevoeld heb. Zou fysio Frits dan toch gelijk hebben, alweer……

Ik zie dat ik verval qua snelheid maar denk alleen maar: “Ur, je loopt nog” . Ik zie veel hardlopers die aan het wandelen zijn, maar ik wil daar niet aan toegeven.
Inmiddels zit ik bij de 9 km en mijn horloge piept. Gadsie, uit. Waarom heb ik hem niet opgeladen en denk ik net als altijd ‘ik red het wel’. Dat doe ik ook altijd met de benzine, zou dit een les zijn? Not. Gelukkig loop ik nog met Nike plus, zodat ik wel weet wanneer ik er ben. Ik loop meestal met beide. Mijn horloge voor mijn stapfrequentie en hartslagmeters en Nike plus om het rondje te zien en de fuels.
Ik concentreer me op de muziek, een heerlijke mix van Kriss Kross Amsterdam. Ik moet ff kijken hoe ik van hun een playlist van 4 uur kan krijgen, want ze slepen me de laatste tijd vaak door mijn looprondjes heen.
Ik loop weer dicht langs het strand en bedenk me: wat zou mijn moeder hiervan genoten hebben. Net zoals ik van de kids. Collin die geheel zijn eigen weg gaat en veel leest en Jaylin die echt een meid is. Gister bijvoorbeeld wilde ze een shirt aan en twijfelde ze over welke rok. Legt ze het eerst op elkaar en doet ze het vervolgens allebei aan om te kijken wat mooi staat (Ik liet haar, want de kids moeten al zo vaak in mijn flow mee, wat super knap van ze is). Of het moment dat we naar het toilet gaan en ik als ik mijn handen gewassen heb mijn haar nat maak en zij mij precies nadoet. Ja, wij maken de kids echt zoals ze zijn. Alleen was ik nooit zo met kleren, dus hoe kan dit….?

Mini Paris. Ik trek nooit 2 dingen aan, ik twijfel tegenwoordig wel vaker wat ik aan doe, maar dan kies ik toch en blijft het daarbij. Wel gek dat we nog steeds veranderen. 11 km, oh ik hoef er nog maar 1. Voor het eerst sinds lange tijd was ik ff weg, in gedachte verzonken. Ik zie iemand voor me lopen en die persoon wil ik inhalen. Ik versnel rustig, ik hoor al ’12 km’, maar ik wil hem voorbij. Nog een kleine 500 meter en ik ben er, dus versnel ik nog meer. Het is gelukt. Iemand ingehaald en mijn schema gelopen. Tevreden loop ik naar het strand. We gaan nog lekker ontbijten en ik neem yoghurt met müesli en fruit. Ik pik wat ei van mijn dochter mee en ga nog lekker relaxen op het strand.

Ps: mijn haarbandje is verder goed blijven zitten, tanx annemerel en volgende keer probeer ik de hardloopselfie 😉