Verstand en gevoel twee tegenstrijdige dingen

4AC6F6F1-7488-42E7-A4D3-E9867CC05E23

Nadat de kids naar school zijn, ga ik rustig aan vertrekken met de trein. Kan me niet meer heugen dat ik daarin zat. Alles loopt gestaag, wat relax zeg. Ik vind autorijden heerlijk, maar zo in de trein heeft ook wel wat. Van de overvolle trein, neemt maar 1 iemand de trap, ik weet niet wat ik zie!
In het vliegtuig slaap ik al een uurtje. Ieder uur is meegenomen nu.
Mijn broer en zijn vriend pikken me op bij het vliegveld, wat een service.
Die middag lig ik al lekker aan het strand en dat voelt oké met de allergie. Die avond eten we in het restaurant van de vriend van mijn broer en zitten er vier Nederlandse meiden die de halve marathon jaarlijks lopen. We sluiten aan bij hun aan tafel. Ze vertellen me dat je na 10 km en 21.1 km kan uitstappen. Op dat moment beslis ik, ik loop mee maar hoeveel…
De volgende morgen besluiten we om te lopen richting de expo van de palmamallorcamarathon. Ik vond het wat ver 10 kilometer. Nou dan lopen we zeven, maar ik dacht vijf is oké.
Het werden er DRIE ik kon niet meer. Ademhaling hoog, hartslag hoog, zweten, pijn in mijn zij. Jemig en nu……
Ook al zou ik zondag pas beslissen, dit was niet goed.
Helaas voor mij kon ik niet zondag pas beslissen, want dan kon ik geen ticket meer krijgen. Ik koop mijn ticket en er speelt van alles door mijn hoofd. Mijn broer zegt nog loop een halve en over een paar maanden een hele.
Het is zaterdagmorgen. Mijn eerste echte nacht die ik doorgeslapen heb wat fijn! Geen uitbreiding en veel minder jeuk.
Ik loop 3 kilometer die aanzienlijk beter gaan dan gister en ik krijg moed. Ik app mijn vriendin of ik zal stoppen met de pillen voor de allergie, maar ze adviseert van niet.
Het is zover: Race day. Ik weet niet wat ik voel, na deze weken ken ik mijn lijf niet meer. We stappen in een overvolle bus met lopers en gaan naar het marathonterrein. Fijn hoor zo’n broer die alles uitzoekt ;).
We kunnen spullen afleveren voor 16,5 km en 37 km en ik doe dat ook.
Bij de start zie ik een pacer van vier uur en loop daar naar toe. De eerste 2 kilometer loop ik bij hem, maar hij loopt veel te hard tegen de 12 kilometer per uur. Ik zak af. Het is nog bewolkt en we lopen langs een haven en geniet van het uitzicht. In een lus kom ik mijn broer tegen, hij loopt voor de pacer van 3.30 en het ziet er goed uit.
Ik loop de 10 kilometer voorbij het zonnetje komt door de bewolking heen en het is zeker al 23 graden, maar ik moet het loslaten. De pacer van vier uur ben ik denk hier al kwijt. Op dat moment denk ik nog: ik zie het na 21.1 km wel. Ik zie mensen wandelen, maar heb geen oordeel. Misschien zijn ze ziek of het weer, terwijl ik normaal zou denken jemig waarom loop je meer als je nu al loopt. De afgelopen 2 weken hebben me echt veranderd.
Op 13 km zie ik iemand liggen, als het mijn broer maar niet is. Gelukkig is hij het niet, maar diegene zag er echt beroerd uit. Ze was helemaal weg en bedacht me: Ur is dat het waard, is het slim om nu van je lijf een hele marathon te verwachten, NEE! Besluit dus om mijn lichaam niet kapot te lopen en te stoppen na 21.1 km. Ik ben geen loper om te lopen, ik wil mijn tijd verbeteren zolang het kan en ik ervoor train. Maar met de afgelopen 2 weken in mijn hoofd en deze weersomstandigheden en parcours kan ik dat toch niet. Geen Ria die me opvangt geen familie. Ik geniet nog even van de mooie straatjes ( Overigens te smal voor zo’n evenement ) waar we doorheen lopen. Langs de kathedraal. Holy shit is dat echt wat ik denk dat het is. Gatver. Er loopt een vrouw met een bruine vlek in haar broek, neem aan dat ik verder niets hoef uit te leggen.
Ik loop binnen en ben verdrietig. Al weet ik dat het beter is, ik had zo gehoopt dat het anders zou gaan. Ik loop naar mijn spullen en ga douchen.
Ik stap gewoon een grote legertent in met allemaal naakte vrouwen en ik ga douchen , maar een ijskoude douche of het niets is.

03C60FA6-F0FF-4D15-9694-A59EB30C21B9

Ik huil om de lieve woorden die ik krijg, maar had liever de appjes na de hele verwacht. De rij van massages is te groot ik heb nog 45 minuten voor mijn broer finisht. Ik loop naar de finish en kom hem op het 25 km punt tegen. Hij reageert twijfelend maar ik vind het er goed uitzien. Ik moet weer huilen trots op hem dat hij het wel flikt.
Ik zie de eerste vrouw binnen komen en ze oogt nog fit ook. Een tijd later zakt er iemand 200 meter voor de finish in elkaar. EHBO erbij, maar een andere loper pakt die man op en draagt hem over de finish en weer schiet ik vol. Lekker labiel Ur.
Mijn broer is gefinisht. Wat ben ik enorm trots op hem!

Ik heb vandaag geen pillen genomen, want ik voel me al 2 dagen beter, geen uitbreiding en maar 10% jeuk.
Die nacht slaap ik slecht en als ik om 6 uur ga plassen heb ik enorme uitbreiding en jeuk, dus te vroeg gestopt met de pillen. Maar het kan onder controle komen, dat weet ik nu.

Motivatie genoeg voor mijn volgende marathon.

6 reacties op “Verstand en gevoel twee tegenstrijdige dingen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *