Vrijdag krijg ik apps met de vraag of ik er zin in heb? Maar ik moet eerlijk zeggen; ‘nee, niet echt’. Bedenk mezelf “waarom laat ik me ook altijd verleiden”. Zaterdag heb ik eerst twee uur les. Daarna een half uur om alles bij elkaar te zoeken en dan vertrekken we naar Wijchen. Als we aan het verzamelen zijn denk ik al “toch wel leuk zo met zijn allen”. Als we aankomen is het eindelijk droog. Startnummers halen verloopt soepel. Maar we krijgen geen tattoo dit keer. Beetje jammer want ik vond dat vorig jaar wel wat hebben. We krijgen nu een enkelband. Moet zeggen dat ik mijn bedenkingen heb, maar we gaan het ervaren. We lopen rustig naar het startvak en daar zit de sfeer er al aardig in. Een nieuwe in ons midden vraagt of de muur het eerste obstakel is. En ja, dat is het. Wat mij opvalt, is dat er in het begin veel gelopen wordt en we van het ene naar het andere obstakel gaan. Lekker af en toe klagen onderweg: wie er nou geld gaat betalen om in de modder te struinen en in vies water te zwemmen. We krijgen de ropes, maar moet eerlijk zeggen: dat touw snijdt aardig in mijn kuiten. Helaas val ik, dus moet ik zwemmen. Dus, mocht ik nog een keer gaan, moet ik techniek leren om heelhuids aan de overkant te komen. Verder door het water naar de Viking jump. Dit keer minder lang getwijfeld. Maar wat blijft dat ding hoog! Rustig aan doorzwemmen en bedenk me “waarom doe ik voor de tweede keer mee aan de water editie: ik hou niet van zwemmen!”. Even de schoenen legen en we gaan verder. Ik begin het al koud te krijgen. Wat een goede timing: het volgende obstakel is de ice man. Twijfel of ik er voorbij ga, omdat ik al zo koud ben. Dus een discussie met mezelf. Mijn sterke ik wint. Vorig jaar heb ik het tenslotte ook gedaan. Als ik eruit kom, doen mijn voeten pijn. Het lijken wel messensteekjes. Dit verdwijnt na een paar minuten. Iedere keer als ik net op temperatuur ben, moeten we weer het water in. We staan stil. Het is nog een kleine kilometer. We komen erachter dat het komt door het nieuwe spectaculaire obstakel: de fjord drop. Na 20 minuten wachten, horen we dat het nog eens 20 minuten wachten is. We twijfelen, maar besluiten om te wachten. En dat was het waard! Voor de mensen die nog nooit een obstakel run hebben gedaan: het gaat niet om een tijd maar om de fun en de saamhorigheid. Elkaar helpen en geholpen worden is normaal. Dat vrouwen alle vrouwelijke dingen overboord gooien. Maar wij vrouwen kunnen net zo goed bikkelen als mannen. Laat dat haar, let niet op de modder en ja, je nagels worden vies. Daarnaast kan je een schrammetje of een blauwe plek oplopen, maar dat mag de pret niet drukken. Ook al heb ik deze run eerder gedaan, het was weer anders en ik ben blij dat ik meegedaan heb aan de leukste en zwaarste obstakel run. Op naar het volgende . Marathon schema is gemaakt, dus ik zal binnenkort een update doen over de trainingen.