Als ik start is het droog. Vandaag begin ik in het dorpje Zele. Wat een feest daar, erg leuk dat mensen de moeite nemen je aan te moedigen, ook al kennen ze je niet. We lopen het dorp uit en aan de zijkanten van de weg staan mooie kaarsen. Echt een mega lange rij kaarsen. Wat mooi! We lopen door nog wat dorpjes en op sommige plekken staan nog wat aanmoedigende mensen. We lopen rustig de nacht door. Het begint een beetje te miezeren, maar het is wel lekker. Het gaat op zich wel lekker, naar natuurlijk ben ik vermoeid. De chauffeur maakt het gezellig in de bus met de beste meezing hits. Ook achter in de bus is een disco lamp geplaatst. Zo zien we de bus duidelijk als we lopen. Het is rond 5 uur als onze etappe stopt. We komen in Bergen op Zoom aan en we kunnen lekker douchen, dus neem ik alle tijd om me op te frissen en te laten masseren. Helaas heeft er één iemand die de etappe loopt een blessure opgelopen. Dat is het eerste wat er gebeurt in ons team. Vervelend maar geloof me, ik ken verhalen dat het kan nog erger kan. Ik eet wat yoghurt, want ik moet eten, maar ik eet alleen daarom. Dan komt een verzorgster met het geniale idee om tosti’s te maken. Ik vraag: kan dat? En ja hoor een tosti: lekker. Afwachten tot we mogen. Maar dan komt onze teamcaptain “wie is er klaar?, want er is nog iemand niet lekker in de huidige etappe, dus nog één loper on track. Ik ben klaar. Wat moet ik meenemen? Ben niet scherp door vermoeidheid, maar alleen mijn nummer en verlicht hesje en ik ga mee. Hij rijdt als een malle. Een achtbaan is er niets bij en we kunnen ze iets eerder afwisselen. Tegelijkertijd zeg ik tegen een mede runner. “Waarom ga ik mee? Ik ben niet de beste loper”. Ach we gaan verder. Vanaf nu alleen maar run, bike, run.
Wel lekker dat fietsen tussendoor, maar ik vind het opstarten naar het lopen toe wel wat zwaarder. Probeer mijn jasje dicht te doen op de fiets, maar mijn balans is niet al te best. Ik fiets namelijk ook al jaren op een bakfiets, dus dat is niet zo gek.
We horen dat één loper echt niet terug komt op het parcours en de andere wel, maar het is nog een twijfel wat het gaat worden ivm een blessure. Mijn laatste wissel wordt wat rommeliger. Of ik anders mee wil blijven gaan op het parcours? Dat doe ik dus. Nog niet echt realiserend dat ik dan dus een uurtje of 7 op het parcours ben en die 7 uur is dan alleen maar run, bike, run.
Maar er komt steeds meer leven overal. Wat leuk! Adrenaline helpt ons erdoorheen. Mij in ieder geval wel. We komen steeds meer teams tegen. Kletsen onderweg wat met elkaar en het wordt alleen maar leuker! Even contact met het basiskamp, want door de rustpauze niet gehad te hebben, mis ik mijn teamkleding. En wat wil ik nog meer?? Uh snoep!!!!We gaan onze laatste loper die het parcours op moet, ophalen en we vertrekken voor de laatste etappe. Helaas kan daar de uitgevallen loper niet bij zijn en daardoor mag er één fietser mee. We naderen Rotterdam en nee….. We hebben een lekke band. Het basiskamp kan niets doen die is al op locatie. De ouders van een teamlid staan ook al geparkeerd in Rotterdam, dus ….
Van de 8 zijn er 5 in overleg en 2 andere runners en ik besluiten om door te lopen. Maar komen erachter dat het niet werkt, want we willen gezamenlijk finishen. Dus we wachten. De fiets met de lekke band is ingeleverd en de oplossing is dat er één achterop gaat. Ik krijg een man achterop. Nog zwaarder voor mijn benen, maar proberen het weg te lachen met grapjes. Hij vindt het ook niet lekker, dus gaat hij fietsen. We lopen verder en verder. We zijn er bijna. Ik loop net voor de finish mijn laatste etappe. De laatste runner loopt echt zo hard dat de fietsers het bijna niet bij kunnen houden haha. Dan verzamelen met de rest van het team en lopen we naar de Coolsingel. Ik merk dat ik lang niets gegeten heb, dus prop snel een lion, marsje en wat snoepjes is mijn mond en knap weer op. Daar lopen we het feest gedruis in. Mijn beste vriendin zie ik als eerste, zij met tranen, gelukkig merk ik daar niets van. Ff een selfie, een praatje, een kusje en weer verder. Dan zie ik mijn broer en zus. Ook weer leuk. En weer verder voor de officiële felicitatie van de organisatie. Nog ff een teamfoto en dat was het dan. Nog even een borrel met team en aanhang. De teamcaptain geeft nog een speech waarin hij over iedereen iets persoonlijks zegt en bedankt. Met de medaille keer ik naar huis. In de auto val ik vrijwel direct in slaap. Fijn om thuis te zijn bij mijn gezinnetje ❤️ Om 21 uur lig ik erin. Morgen vertel ik je hoe de Day after is……