Op weg naar de Roparun

Ik was al aan het trainen voor een halve marathon, toen ik werd gevraagd om mee te lopen met de Roparun. Maar net zoals elke loper moet ook ik de motivatie vinden om te lopen. Ik kan goed een ander motiveren, maar mezelf……… We hebben een trainingsloopje met het team gemaakt, zodat we ervaren hoe het is om ’s avonds te lopen met de verlichte hesjes aan. Ik voelde me net een kerstboom, maar het was leuk om de mensen van ons team te ontmoeten.
De halve marathon laat ik schieten vanwege een opleiding, maar dit komt mijn trainingen níet ten goede. Ik loop nog wel, maar minder vaak, geen echt schema en zeker geen intervaltrainingen. Dan komt de Nike Women’s run 10k eraan. De run promoot om je pr te halen en als ik de tips voorbij zie komen, denk ik: “ja ik moet het oppakken”. Alleen als ik ga lopen denk ik “doe lekker relaxed, want je hebt nog zoveel te doen “(smoesjes).Ik beslis om een haas te zijn voor een vriendin, maar net voor de start zegt ze dat ze relaxed gaat lopen en dat het niet uitmaakt wat ik doe. Ik denk nog even “We lopen rustig naar het startvak”. Rechts spotten we Arie Boomsma en mijn vriendin is helemaal blij, maar Arie krijg niet zoveel aandacht meer……. Want links komt Manuel Broekman op een podium om de tijd vol te praten en de meiden te motiveren. Dat we een kwartier later starten is dus minder erg. Mij valt alleen op dat hij ook maxjes draagt :-).
Het startsein wordt gegeven en we gaan van start. Het is aardig druk, dus probeer ik ruimte te zoeken en kijk waar mijn vriendin loopt. Maar ik ga natuurlijk weer te hard. Ik beslis om gewoon lekker te lopen. Ik loop rustig door en merk dat ik op 2km nog steeds te snel loop, maar merk ook dat mijn ademhaling redelijk relaxed is. Ik loop pacers voorbij, maar die jongens liepen niet echt een tijd….Bij de 3 km zie ik de pacer van 50 min. nog voor me, dus denk “nou als ik die blijf zien ben ik tevreden”. Ik drink normaal nooit in een 10km maar nu toch wel. Het is een leuk sfeertje en een mooi parcours. Bij het Rijksmuseum zie ik Fransien van grl2run die al lopend met een fotograaf praat. Ik denk “dat kost energie….”. Ik loop haar voorbij en de fotograaf rent mij weer voorbij om een mooi shot van haar te maken. Bedenk me dat ik blij mag zijn dat ik alleen loop. Vervolgens loop ik een cameraploeg voorbij die het lopen van een meisje filmt. Ze communiceren ook nog samen. Ik schud mijn hoofd en ga ook haar voorbij. Ben de 5 km voorbij en loop nog steeds hetzelfde ritme. Verbaasd over mezelf maar ik loop lekker verder. Terug in het Vondelpark ben ik bij de pacer van de 50min en ze lopen op schema. Rustig blijf ik bij ze lopen, maar denk nu toch voor het eerst aan mijn pr, dus loop rustig bij ze weg. Kom nog 2 keer andere pacers tegen en het gekke is dat zij ook op 50 min. Lopen. Daar word ik niet blij van, maar loop toch verder. Bij de 9 km lopen we door een verlicht stuk met motiverende borden en denk “nog 5 minuten, kom op!.” Vervolgens hoor ik het lawaai in het stadion en voel dat ik nog een energieboost krijgt. Het stukje voor het stadion geeft nog meer energie. Ik ken dit stukje nog van de marathon en ga nog meer versnellen, loop het podium voorbij en klaar ! Ik druk mijn horloge in en loop wandelend verder. Ik weet dat het erop of eronder was. Ik kijk op mijn horloge en chips: hij loopt weer verder. Dus ik weet het echt niet. Weet wel dat ik weer vertrouwen in mezelf heb en denk “oké, dus toch klaar voor de Roparun”.
De volgende dag zie ik dat ik 0.13 seconde onder mijn oude pr zat, dus happy.
Roparun: we komen eraan………Nog 1 nachtje.