Zoals jullie al eerder hebben gelezen was ik niet fit. Ik hoor je denken: Hoe kan dat nou? Vorig jaar maakte ik de beste stap in mijn leven, maar ook de op een na moeilijkste stap. Het ging goed, maar ik voelde het vreten aan mijn lijf, 12 weken niet gelopen door een blessure. Ik bleef steeds vage klachten houden, dan hier, dan daar. Motivatie om echt te sporten was er niet. Maar ik wilde graag de Roparun lopen in het eerste jaar van “ons” team, dat kon ik niet laten. Na de Roparun 6 weken niet gelopen en vervolgens rustig gaan opbouwen en het ging, de vakantie hielp voor het herstel, maar toch was de fysio niet tevreden. Ik moest verder kijken. In de tussentijd liep ik mijn schema gewoon door. Nog nooit heb ik zo vaak alleen gelopen. Mijn trouwe maatjes lieten het afweten, zowel voor de marathon als met trainen. Gelukkig fietste mijn vriendin aardig wat kilometers met me mee ( thanx moon) en toen ze me ‘ s avonds appte dat ze dood op de bank lag en ik gewoon aan het werk was, voelde ik me wel beter. Maar na de laatste lange duurloop toen ik me dus liet ophalen, wilde ik weten wat er met me was. Zo belde ik shiatsupraktijk van Beek ( Essie), mijn vriendin en ik kreeg een behandeling. Klopte wel dat ik niet topfit was. Die antibiotica die ik al een aantal maanden slik, bleek niet goed. Nee, maar ik moet toch wat? Ze zei dat ik beter een maandje later kon lopen. Ze reflecteerde heerlijk. Ur, als dit een klant was, wat had je dan gezegd…….
2 jaar geleden vroeg ze mij advies over de halve marathon en toen zei ik: tegen iedereen zeg ik als trainer nee, maar als vriendin en met jouw doel voor ogen moet je het doen, dus ik dacht dat ze het voelde dat ik het wel ging doen.
Inmiddels uitslag van het bloed en er was inderdaad iets niet helemaal goed, dus er kwam een rust over me heen.
2,5 week voor de marathon: ik kan uitstappen, maar dat wil ik niet. Iedereen zei dat ik moest stoppen behalve 1 iemand. En ik ging door. Ze gaf me een ander schema en dat gaf me vertrouwen. Toen ik dus toch nog 30km liep terwijl het 16 km moest zijn, voelde ik me beter ( Jenneke bedankt!).Ik hield alle micro’s in de gaten zodat ik voldoende binnen kreeg. Ik nam veel meer rust, want vanaf nu moest alles kloppen.
Het is vrijdagavond voor de marathon en Marjolein komt me haar foamroller brengen. Ik voel sinds gisteren mijn hamstring. Niets ernstigs, maar ook niet fijn.
Ik rol vrijdags 2 keer en zaterdag voel ik al dat het wat beter is. Ik rijd op mijn gemak naar Amsterdam om mijn startnummer te halen. Het is mega druk, koop nog magneetjes en haarbandjes op de beurs. Vanaf nu tijd voor mezelf, om me mentaal voor te bereiden.
Ps1 betekent niet dat je alle adviezen naast je neer moet leggen he, ik ken mijn lijf door en door en neem nu echt rust.
Ps2 luister naar je lichaam en naar anderen😉.
Ps3 alleen nog de marathon en dan schrijf ik een jaar er niet meer over.