Het is weer zover, de Roparun staat voor de deur.
Het mooiste event wat ik ken. Iets waar je een jaar mee bezig bent en dan is het eindelijk daar: hét weekend.
Dit jaar is anders dan anders. Mijn maatje van het eerste uur besloot om te stoppen, want ze kon zich niet inzetten zoals het hoorde. Heel jammer, maar een goed en dapper besluit (hartje voor haar). Gelukkig stapte mijn beste vriendin in. Mooi dat ze het dit jaar kan beleven!
Helaas kwam er kort voor dit weekend een uitvaller. Dat kan natuurlijk niet anders, 2 jaar lang hadden we geen tegenslagen. Gelukkig hebben we ook voor deze functie een waardige vervanger gevonden.
Nog even terugkomend op het afgelopen jaar. We hadden veel events en ik vind het fijn dat iedereen daar een steentje aan bijdraagt. Niet alleen het event maar de organisatie zelf is ook een klus. Sponsoren die ons (weer) steunen kan ik ook niet onbenoemd laten. Alle vrienden en kennissen die op de events komen: dank je wel. Maar vooral het thuisfront die dit team weer tijd geeft om het te doen.
Normaal komen de berichtjes pas tijdens en na de Roparun echt in overvloed, maar je ziet dat we allemaal dat Roparun-gevoel hebben. De berichtjes beginnen nu al voor de Roparun en ik weet nu al dat het weer goed gaat komen. Het is vrijdag de dag voor vertrek en vanavond komen we bij elkaar om de spullen in te pakken.
Tijdens het koken is het nog even stress maar ook dat wordt weer opgelost. Het inpakken gaat als een speer, dus we maken ons klaar voor de laatste goede nachtrust.
Het is zaterdagmorgen. Als ik de tijd check, zie ik dat er al veel teamleden wakker zijn. Dat stelt me gerust.
Aangekomen bij onze verzamelplaats, komen we er toch achter dat wat mensen zich verslapen hebben. Gelukkig kunnen we alsnog op tijd vertrekken.