Het verhaal. 8 jaar geleden liep ik de 4-daagse in Nijmegen en toen ik binnen was riep ik en ooit loop ik de marathon! Wat een euforisch gevoel was dat in Nijmegen maar ik was kapot. Een aantal jaar ging eroverheen een aantal keer proberen te lopen, maar tevergeefs. 3 jaar geleden kwam een evenement van ons centrum Healthclub Julien terug de Dwars door Lienden ten goede van de Roparun. Ik dacht leuk om met een groepje mensen die nog niet lopen mee te doen. Sylvia de beste fysiotherapeut die er is zei je kunt het als je maar echt rustig aan opbouwt. Het was de bedoeling dat we 5,6 zouden lopen. Ik kreeg een uitvaller dus vroeg mijn broer die er nogal laconiek over deed (achteraf terecht) liep mee als invaller. Van het een kwam het ander wedstrijd 7,6 een 10 een halve en na 3 x de halve moest het toch maar een hele worden. Een vriendin van me die het loopvirus ook te pakken heeft gehad, had al een halve gelopen en ging nogmaals voor die halve en dat is ook super knap! De grotere afstanden samen met mijn broer gelopen, wat fijn was maar ook frustrerend want wat loopt hij makkelijk. De week ervoor komen er al wat spanningen in het lijf en loop ik nog wat kms. Dan is het weekend en is mijn schoonzus en schoonmoeder zo lief om de kids te laten logeren, dus ik heb alle tijd aan mezelf. Vorige keer een thee op het terras gedronken en het weer is weer heerlijk, dus ik ga mijn startnummer ophalen en een theetje drinken. Mijn bro vertelt me dat hij met me meeloopt en ik ben blij, dan moet het wel lukken. Ik ga lekker vroeg slapen wordt wel een keer wakker en lig bijna 3 uur wakker. En dan gaat om 6 uur mijn wekker, dat is erg vroeg hoor. Maar oké, ik krijg niets weg de dag ervoor te veel gegeten. De eerste succes wensen komen binnen, wat leuk dat mensen zo vroeg aan je denken. En dan onderweg naar Amsterdam toch maar 2 boterhammen opgegeten. Redelijk snel een parkeerplek gevonden en lopen richting sporthallen zuid. Ik zeg tegen mijn broer: gek is niet druk bij de massage (duh ze beginnen pas over een kwartier) Een enthousiaste masseur zegt dat ik eerder mag komen en ben de eerste. Benen voelen al wat straf maar dat heb ik vaker. Rustig aan richting het stadion en wat een drukte zeg. Alles loopt soepel en daar staan we dan in het start vak. En daar gaan we wat mooi om zo het stadion uit te lopen en er staan veel mensen. We lopen en mijn broer is het eerste die zeg wat een hoge luchtvochtigheid, ik dacht gelukkig het ligt niet aan mij. Blij met mijn Garmin die ik gewonnen heb bij Girlslove2run, want die hou ik nou lettend in de gaten, want je gaat snel te hard en dat moeten we niet hebben, want we moeten nog lang. Bij 6 km voel ik een aardig windje opzetten, maar geniet er nog van. Op 8 km zie ik Marius die een leuke foto weet te knippen, tanx daarvoor. (overigens zegt een ervaren lopen, dat kost energie zonde) Bij de 18 km merk ik dat ik nog steeds kan genieten dat maakt me blij. Op de 24 km denk ik nou ik loop nog steeds lekker en hetzelfde tempo, dus dat moet goed komen, want dat hebben de ervaren lopers gezegd, dusss…… Bij 28 km moet ik rekken voor het eerst van mijn hardloopleven voel ik mijn rug, maar loop snel verder. Er lopen duizenden de mensen voor me hard, maar toch zie ik die paar wandelaars en dat vind ik zeer verleidelijk. Bij de 32 wandel ik ook even en baal, na 30 seconden zeg mijn broer nee ik blijf hardlopen en ik loop met hem verder, maar ik zeg dat hij mag gaan. Hij was mij onderweg al te vrolijk en kon te makkelijk praten, dus laat me maar even bij mezelf. Dit zijn zware kms ik merk dat ik elke drankpost blij ben dat ik dus kan wandelen om te drinken (slap excuus aangrijpen) uiteindelijk ga ik weer verder lopen. Onderweg heb ik een paar loopmaatjes gezien. Mijn trainer Dave heb ik 4x gezien en moeten zeggen dat hij wel moest opletten, want ik zag hem maar hij mij pas als ik riep . En dan bedenk ik me dat Francien van GL2run had geschreven dat ze er stond als we het moeilijk hadden, maar waar blijft ze nou en ja hoor daar zie ik haar gele jas en wordt toch even blij. Vervolgens zie ik Joke bij een waterpost en die loopt een stukje mee en zegt dat het goed gaat en dat ik soepel loop. Ik zeg dat het heel anders voelt, maar ze pept me op, dus loop verder. Ik voel al een paar km een blaar en kijk naar mijn schoen, want wie hij lijkt kapot, maar zie geen bloed aan de buitenkant dus loop verder. Helaas nog even wandelen en daar is de 41 km nu nog even dus ik loop door en daar zie ik mijn zus en nicht ik word weer blij. En kort daarna mijn vriendinnen en nog iets verder mijn “trouwe fans” familie van Keulen ik kijk op mijn horloge en denk nu even doorlopen en je red het nog onder de 4.15 dus ik kom het stadion binnen en kan nog versnellen daardoor mis ik de vrienden van mijn broer en ja hoor 4.14 dus gered. Ik kijk nog om me heen en zie niemand en loop het stadion uit. Inmiddels contact met mijn man en heel de familie is het stadion dus ik weer terug. Daar is mijn broer en de family en dan heel even het geluksmoment. Via deze weg bedank ik iedereen die me gesteund heb, maar vooral mijn man die me de ruimte geef om dit soort dingen te doen en de allerliefste kids die het kennelijk gewoon vinden. Familie en mijn bro die me toch vertrouwen geeft en Mariska die ook de nodige kilometers met me loopt. <3
