Het is 3.28 en ik word wakker. Ik ben uitgerust, maar moet nog minimaal 2,5 uur slapen. Ik draai wat en denk of ik moet plassen of niet. Het is 3.43 uur en ik ga het toch maar proberen, het lukt. Weer terug in bed pak ik toch mijn telefoon, lees wat supportberichtjes en check Facebook. Inmiddels is het 4.15 uur en ik verzet mijn wekker naar 6.15 uur. Ik word wakker, mijn spullen liggen al klaar. Check nog even het weerbericht. Ik trek mijn driekwartbroek aan, maar waarom????? Die broek heb ik al maanden niet aangehad.
Alles loopt gesmeerd en ik check ff de tijdlijn van mijn broer maar 3.47 uur voor het laatst online. Ik ga er vanuit dat hij gewoon bezig is, maar gisteren had ik al mijn twijfels…. Toen hij om 19.57 uur stuurde dat hij thuis was en bijna zijn bed in ging, dacht ik: oké. Het is namelijk niet de eerste keer dat iemand zich verslaapt, als ik wat belangrijkst heb.
Het is 6:55 en hij is nog niet online geweest, wat ga ik doen? Ik stap de auto in en bel hem toch, hij zegt: rij maar naar mij toe, ik vertel hem dat ik onderweg ben. Kom bij hem aan en hij staat buiten op me te wachten. De rit gaat lekker en parkeren dichtbij in de parkeergarage van de VU
Ik zoek een kleedkamer en die heb ik voor mezelf. Daarna komen er nog twee mensen.
Ik krijg nog appjes en een verrassing van de zusjes Karsijns die komen. Ze vragen me wat ik aan heb en ik maak als grapje dat ik de enige bruine ben die langzaam loopt. Ik neem met mijn bro door waar hij staat en besluit mijn jasje aan te houden.
Ik loop naar het startvak en dan loop ik voor de tweede keer – maar dan nu alleen – dat magische stadion binnen. Zo’n 13 minuten later verlaten we het startvak en ik heb alleen maar in mijn hoofd: relaxed lopen. Daar is het eerste piepje al. Net voor het Rijksmuseum trek ik mijn jasje uit, wat is dit stuk toch mooi. Er zijn meer supporters dan twee jaar geleden. Ik zie mijn bro, hij ziet mij niet eens. Ik gooi mijn jas af en hij fietst verder. Dan zie ik Nic met haar zoon, wat leuk dat ze voor mij komen, maar ook zij zien mij niet. Dit geldt ook voor mijn oude looptrainer. Ik geniet best van de kilometers die voorbij gaan en na 13,5 km kan ik eindelijk zeggen dat ik lekker loop. Ik zie ineens dat ik aardig op schema lig. Eng maar leuk, denk ik. Ik kom bij de Amstel en de zusjes Karsijns zien mij, net als een oude cursist, wat is het toch leuk om te lopen. Langs de Amstel is het erg druk en kan ik niet mijn eigen ritme houden die ik net gevonden had. Ik moet inhouden, maar meestal versnel ik even, want ik irriteer me snel.
Ik zie een stelletje samen lopen en dat staartje houd ik in het verzier. Maar ik kan nergens aansluiting vinden, bizar toch?
De halve is voorbij en ik kom weer de zusjes tegen, ik geef ff door dat ik nog een flesje van mijn broer wil. Handig dit. Mijn bro staat klaar en loopt een stukje mee, zodat ik alles weer ff goed kan hebben. Ik wijs hem op een shirt voor me. Er staat op: if you can read this, I’m faster than you. Ik passeer het tweede punt dat ik vorige keer heb gelopen en krijg een smile. Gek dat ik fysiek minder ben en het toch beter gaat. Ik heb de stijfheid in mijn rug wel gevoeld maar kan er steeds doorheen lopen. Inmiddels de 30 km gepasseerd, en ik lig nog steeds op schema. Nic ziet mij en ik loop lekker. Mijn bro zegt dat hij vanaf nu met me meefietst. Ik denk nee nu niet, maar loop gewoon verder. Ik pak water bij de post, maar het mislukt dus ik loop terug, bah. Ik voel dat het zwaarder wordt. Het is warm, maar ik heb er geen last van. Ik krijg kramp maar kan erdoor heen lopen, wel gek, want ik heb nog nooit eerder kramp gehad. Ik loop de tunnel in, wat een feest daar! Ik merk dat ik langzamer loop, maar ik loop. Nog maar een kilometer of 5, spreek ik mezelf toe. De volgende drankpost wandel ik en pak 2 x water en 2x isotone en een
spons en loop weer verder.
Ik hoor ambulances en hoop dat mijn bro – die inmiddels weg is – niet denkt dat ik het ben. Inmiddels loop ik in het Vondelpark. Ook al zie ik nog zat mensen hardlopen, ik zie ook steeds wandelende mensen, waarom zie ik dat toch? Mijn naam is nog nooit zo vaak geroepen, want ik loop op andermans naam. Ik ben er bijna, ik kan niet meer versnellen en toch probeer ik het. Mijn zus en Arie en Melissa staan er en ik krijg een smile op mijn gezicht. Ik loop het stadion binnen en toch geeft het me vleugels ( lees kleine iemiminie vleugels) en ik ben binnen. Ik ben op. Ria komt me feliciteren. Ze vraagt wat aan me en ik zeg: ik weet het ff niet. Ik ga erbij zitten, want ik voel me niet zo lekker en klets wat met haar. Ik voel dat ik wat moet eten. Ze vraagt of ik het nogmaals ga doen en ik zeg: zeker! Lopend naar de medialle die ik omdoe, ondanks dat ik weet dat ik mijn doel niet heb gehaald. Wel raar want op de foto’s kijk ik best tevreden. We verzamelen bij elkaar en mijn zus zegt dat ik er beter uitzie. Ik wil echt ff douchen en voel me daarna een stuk beter. Ik sta naast een meisje met omkleden die trekt haar hakken aan, ik maak nog een grapje dat ik zelfs tegen mijn Nikes opzie. Nog even de halve gaan kijken en op naar huis. Waar mijn meisje me met liefde verzorgde, mijn man alle taken op zich nam en mijn zoon teleurgesteld was dat ik niet op tv kwam, want ik liep toch ook hard tijdens de marathon die op tv was (je zag natuurlijk alleen de topatleten)? Ik ga lekker slapen, niet wetende dat ik de komende dagen zoveel spierpijn zou krijgen dat ik me niet kan heugen en dat ik pas na 6 dagen weer mijn eigen lijf terug zou krijgen. En waarom ik niet tevreden ben? Ik had 4.09 in mijn gedachte en heb 4.12 gelopen. En wat iedereen ook zegt: knap, respect, toch sneller dan je eerste, je had ook kunnen uitstappen, je had ook langzamer kunnen zijn en wat dan ook. Mijn gevoel is nu eenmaal zo, maar op naar volgend jaar!
Tanx iedereen voor de support en hoop dat ik volgende keer weer op jullie kan rekenen. 😘
Very interesting subject , appreciate it for posting . All human beings should try to learn before they die what they are running from, and to, and why. by James Thurber. fbeegccdbdbg
Tanks for comment