Mijn beste lesgeef vriendin ever vraagt begin oktober aan me wat ik ervan vind dat ze 27-12 de halve gaat lopen. Dit ter nagedachtenis van een overleden vriendin. Ze wil voor haar gezin geld ophalen, zodat ze wat leuks kunnen doen. Ik zei: als trainer zeg ik nee! Als vriendin zeg ik ja.
Ze ging het doen. Ze had een schema en of ik haar wilde helpen en meelopen. Aangezien ik nog herstellende was van de hele zei ik: nee ik loop niet mee, maar helpen doe ik wel. Die zondag appte ze of ik mee ging lopen, maar ik liep met een ander vriendinnetje de 7- heuvelen. Ze zei: je was toch herstellende? Ik haar uitleggen dat ik dan langzamer liep dan normaal dus dat het kon. Ik hoorde haar denken, kan je toch ook met mij?, maar ze zei niets. Op dat moment besloot ik voor mezelf, als ik me goed voel en met haar af en toe train verras ik haar door mee te lopen. Dus de laatste zondagen hebben we samen haar duurloopjes gedaan. Ze vond het makkelijker dan alleen, want ik praatte haar erdoorheen.
Ik dacht idd tijd om lekker bij te praten en ze liep echt makkelijk. De eerste keer had ik een leugentje voor eigen bestwil gedaan, want we moesten nog 2,5 km op een saai fietspad. Ik zei dat we een km minder hadden gelopen. Later was ze dankbaar en had ze vertrouwen in de halve. De laatste duurloop moesten we 18km lopen. Het was hartstikke mistig waardoor het koud was, maar ook dit ging goed bij 16,5km zei ze wel een keer het gaat niet. Ik vertelde dat ze er bijna was, wat nu ook echt waar was! Maar door de mist en de vorige keer twijfelde ze aan me. Ze was aardig leeg die avond, maar logisch! Het is niet niks en haar lichaam is er nog niet echt aan gewend. Daarnaast is ze hartstikke druk prive en zakelijk, maar toch zette ze door. Ik vertel haar ook dat ik meeloop en ze is blij. Waarom doe ik dit niet vaker?
De week voor de loop nemen we haar voeding door en het schema. Ze was blij dat we in de tapering off fase zaten, al vond ze dat wel vreemd. 2e kerstdag appe we nog wat heen en weer en ze had haar tas voor morgen al klaar. Later op de dag vertelt mij bro dat het gaat sneeuwen en dat weercijfer 1 wordt voorspeld, dat zou betekenen, dat de loop wordt afgelast. Ik zeg nog niets tegen mijn vriendin. Naarmate de avond vordert en ik nog geen verandering zie, verander ik toch mijn eet patroon, neem ik toch een drankje en ga ik veel te laat naar bed. De volgende morgen word ik wakker en ja hoor er ligt sneeuw, maar op de site is het nog niet afgelast. In die ochtend ververs ik wel 10 x de site en ja hoor afgelast. Voor mezelf blij, maar wat rot voor haar. Dus na app contact bel ik haar en zeg: we zijn toch niet voor 1 gat te vangen……
Ik vraag wat ze de dag erna doet? Uh een verjaardag….. Ik zei: oke het sneeuwen stopt vanmiddag om 16 uur en dan blijft het droog en morgen zon, dus we gaan morgen. Ik ging kijken waar we konden gaan lopen. Ze zat helemaal klaar om te gaan en dan dit, maar schakelde en zei oke.
Ineens hadden we een andere dag en binnen een half uur hadden we besloten om naar Winterswijk te gaan. De volgende morgen appt ze dat ze aan de pasta zit en is ze op tijd, ( zijn beide bijna altijd te laat) dus bewijs dat ze er klaar voor was.
Onderweg naar Winterswijk ( wat ver)al een enorme schik, maar het weer werd beter en daar was geen sneeuw gevallen. Nog nooit zo’n goedkope loop gehad en alles was geregeld. Er waren maar 54 mensen voor de halve. We waren klaar, nog ff een selfie en naar de start. Ze liep met de meute mee, dus veel te snel van start wat iedere onervaren loper doet. (Ook ik voorheen) Dus we gingen ons eigen tempo lopen. Oke, het was droog maar koud! Ze liep lekker praatte best veel, maar het ging goed. De kilometers gingen voorbij. Lekker kletsend, onderweg samen nog wat loopanalyses gedaan. Bij een km of 8 heb ik nog een filmpje gemaakt met hoe het ging. En het ging goed! We wisten dat we 2 rondjes moesten lopen, dus vroeg hoe ze zich voelde ze voelde zich goed, maar zweette aardig. Ze was te warm gekleed dus ik zei trek maar uit en dan leggen we het neer als we de 2de ronde ingaan. Ze deed al lopend een shirt eronderuit en de rest weer aan. Het bleef maar goed gaan. Bij 18 km voelde ze wel wat en duurde de laatste 3 km erg lang, maar ik vond echt dat ze het nog top deed! Ze dacht dat ze 385 euro had opgehaald. In de auto had ik nog een verrassing. Onder het genot van “ons” favoriete drankje een toost uitbrengen op haar vriendin gaf ik haar nog een envelop met een inhoud van 197 euro van sportvrienden van onze club. Ze was erg onder de indruk…..
Wat mooi dat ze me gevraagd had.