Dag 3 Roparun 2016

Ik word wakker het is 04.00 uur en ik heb ruim 1,5 uur geslapen. Mijn ruggengraatje zegt dat ik tot 06.00 uur kan slapen, dus nadat ik geplast heb, kruip ik mijn slaapzak in. Omdat ik me rot zweet in die super warme slaapzak, trek ik alles uit. Ik zet Justin nog een keer aan en val snel in slaap.

Het is 05.50 uur en ik word wakker. Iedereen is in diepe slaap en ik besluit om bij een sportschool te douche. Helaas niet heel warm die douche? maar ik voel me weer fris. Ik moet 6 uur op parcours zijn, dus twijfel of ik er nog een etappe uitstap.
Overleg het en weet dat het mogelijk is, dus ik spreek het even af met mijn ruggengraatje. Voor de laatste keer word ik mega ingepakt en vraag of ik wat kapot kan maken, maar dat kan gelukkig niet.
We gaan richting onze laatste wissel en ik zie bekende gezichten, wat lief dat ze de moeite hebben genomen om hun kinderen/ zus/ partner/ nichtje aan te moedigen!
We gaan de run bike run in, vanaf dit moment niet meer in het warme busje terugkomen, maar fietsen of lopen. Van Bergen op Zoom naar Rotterdam. Ik loop mijn eerste stukje en het blijven vanaf nu kilometertjes. Ik voel gelijk de knietjes, maar kan aardig mijn tempo houden. Helaas, er komt regen en nog fiks ook. Gatver, nog meer kou, niet goed voor mijn spieren dit. Gelukkig is het na 20 minuten droog.

Het is levendig in Nederland. Mensen langs de weg en sommige met een leuke attentie. Heb lekkere verse aardbeien op en snoepbanaantje. Al kon ik het woord banaan of krentenbol na zondagmiddag al niet horen. We worden gedragen in de bepaalde plekken. Ze kunnen Ur niet uitspreken in ieder dorp waar ze move2ur zeggen is het your.Maar toch straal ik! We hebben nog een plek waar we de andere lopers gaan ophalen en ruggengraatje legt contact met de hoofd verzorging of ik een paracetamol mag nemen en dat mag ik. Ik merk er weinig van, dus ik krijg ibruprofen Ik loop iedere kilometer die ik moet en geniet van de andere lopers, die bijna allemaal nog net zo fit lopen. We hebben er 1 bij die tikt nog even de 18 kilometer per uur aan.

We krijgen steeds meer feest en lopen richting de Coolsingel daar waar onze andere teamleden op ons staan te wachten. Wat leuk we zijn weer compleet. We gaan gezamenlijk naar de finish, ik weet niet wat ik denk, ik weet niet wat ik voel. Wat een apart gevoel. Kan niet echt contact zoeken daardoor en knipoog wat naar teamleden. Sommige kus ik. Een aantal komen wat liefs in me oren fluisteren, ik geniet. We zien wat bekenden vrienden van mijn broer die ook wat voor mij hebben meegenomen, hoe lief! En daar, daar staan mijn schoonouders. Die niet zouden komen vanwege de drukte, maar ze waren er toch. Echt fijn om ze te zien! ❤️. Teamgenoten zien her en der bekenden en dan word ik  de lucht in getild, hopelijk laten ze me niet vallen, is wat ik denk.
En dan wil ik  naar beneden, want daar staan mijn beste vriendinnetjes, mijn nichtje en mijn zus. Ze weten niet half hoe fijn het is dat ze er zijn! We zijn binnen even een teamfoto maken en we gaan richting de auto’s. Dan zien we team 30 dus even daar naar toe, even knuffelen. We gaan terug naar Lienden waar we nog even samen komen, met wat familie en vrienden om friet te eten. Ik wilde samen komen om iedereen stuk voor stuk te bedanken. Want  zonder de teamleden had ik geen team! Ik bedank ook onze supporters en familieleden, want zonder deze mensen kunnen we niet.
We sluiten af met de gedachtenis waar we voor lopen. Ik krijg een blauwe van mijn vriendin, kletsen wat na en gaan naar huis.
Dood op, pijn, maar zeer voldaan ga ik slapen.