Ik heb zelden zo lekker geslapen. Ik check mijn foon en krijg een smile van de groepsapp die actief is. Ik krijg appjes van ‘ik wist wel dat je het ging halen’, maar mensen ik vertrouwde het zelf echt niet. Nog nooit was ik zo onzeker over mijn lijf, daardoor is het mentaal ook wat minder. En dat er dan mensen van te voren al zeggen ‘jij doet dat wel, want wat jij wilt lukt’. Nou geloof me, de druk werd aardig hoog, maar dacht “willen, lukken, kunnen “zijn andere dingen.
Ik durf het bed niet uit te stappen voor die pijntjes, maar ik moet toch, het gewone leven begint weer.
Ik zoek mijn kratje, maar ik moet gewoon alles zoeken in mijn kast. Niemand die mijn benen nu even los masseert en mijn beentjes intapet. Niemand die vraagt wat ik wil eten. Ik moet het gewoon zelf doen. Ik voel me schuldig, heb namelijk gisteren bolognese chips op. Sorry Ries, ik had het even nodig.
We hebben afgesproken om alles op te gaan ruimen. En we zijn er weer als een team. Ik zie het overzicht even niet meer, dus ik stap de camper in om alles eruit te halen. Wat een bende zeg! Alles gaat redelijk snel. De ene foto na de andere wordt op de app gezet van wie wat is. We eten nog gezamenlijk wat en ieder gaat zijn eigen weg. Jan ziet me denken en zegt: dat was het dan Ur. Ik slik en zeg ja en glimlach nog naar iedereen. Ik weet nu wat er komt en de rest nog niet. De bekende roparun bubbel. Je gaat elkaar missen en de app gaat de komende dagen overuren maken.
Ik kom thuis, zet de bloemen die ik gehad heb op het water en begin mijn spullen op te ruimen. ’s Avonds moet ik nog werken en ga met een klant naar buiten, ik moet zeggen: ik vond het heerlijk, maar mijn knieën niet.
Collega komt me tegen en zegt dat ik er nog fris uit zie, maar ieder uur dat ik lesgeef voel ik de vermoeidheid intreden. Ik overleef steps, power en yoga en diezelfde collega van net zegt: oh nu ben je wel moe. Ik ga snel naar huis. Ik doe te lang over mijn blog, maar ik moet hem posten. Ben niet scherp en dat merk ik. Toch maar iets later naar bed, ik ben toch al moe. Alle appjes nalezen en wat een heerlijke berichten lees ik op Facebook van mijn teamgenoten. Ik ben helemaal niet klef, maar 💜😘 vliegen om de oren. Ik snap het, het gevoel dat je alleen herkent als je de Roparun hebt gedaan. De roparun bubbel, je bent er wel maar toch ook weer niet. De warmte van de mensen waarmee je bent samen geweest. Zo’n bijzonder mooi gevoel. Je krijgt het ene compliment na de andere. Maar ik besef me ineens dat het mooiste compliment is dat ik dit heb mogen doen! Dat ik gezond ben en het kan doen! Dat er super lieve mensen zijn die mij daarin steunen. Roparun 2016, je was geweldig! En in 2017 zijn we er gewoon weer bij.
❤️
Hartje voor jou sis
Schitterend
Zo is het
Jij weet het als geen ander!
Zo mooi om je verhalen te lezen.
Hoop dat je me nu voorlopig niet meer aan het huilen krijg.
Ik vond het een ontroerende ervaring.
Heb gezien hoe moe je was, en toch doorgaan.
Zo klasse.
Je had een beschermengel op je schouder.
Een vechter..
1 die ontzettend trots op jou en Imro geweest zou zijn
Ook al ben je zo moe, toch zeg je volgend jaar ben je er weer bij.
Respect xx
Zo mooi om je verhalen te lezen.
Hoop dat je me nu voorlopig niet meer aan het huilen krijg.
Ik vond het een ontroerende ervaring.
Heb gezien hoe moe je was, en toch doorgaan.
Zo klasse.
Je had een beschermengel op je schouder.
Een vechter..
1 die ontzettend trots op jou en Imro geweest zou zijn
Ook al ben je zo moe, toch zeg je volgend jaar ben je er weer bij.
Respect xx
Bedankt Lia,
Ik wilde niemand aan het huilen krijgen hoor. En tuurlijk ben ik er volgend jaar weer bij!
Super gedaan Urmila! Geniet nog lekker na van die fantastische prestatie en ervaring!